Rozdział 9

Ogarnęła mnie głucha cisza. Ronnie i Justin już śpią. Teraz jest odpowiedni moment na ucieczkę z domu, aby wykonać kolejne zadanie. Wcześniej już ubrałam na siebie ubrania i spakowałam broń. Nie byłam pewna co do mojego bezpieczeństwa. Wiedziałam, że te zadanie będzie cholernie trudne i muszę być skupiona, abym nie zrobiła sobie krzywdy, a co najgorsze...bym nie zginęła. 

Szybko wytrąciłam złe myśli z głowy i po cichu wydostałam się z pokoju. Musiałam uważać. Gdybym obudziła Ronnie byłabym w dupie i byłby już koniec. Całe szczęście wyszłam już z domu nie robiąc hałasu. Podbiegłam do auta, które stało kilki metrów dalej, aby nie budził żadnych podejrzeń, bądź żeby mnie nie zdradził, gdyby policja znalazła zwłoki. Tym razem droga była daleka. Byłam zmuszona jechać aż na przedmieścia Nowego Yorku, a od tego miasta dzieli nas prawie godzina jazdy.  Im bliżej byłam miejsca, tym bardziej się denerwowałam. Moje dłonie zaczęły się trząść, a zimny pot oblał moje ciało. Wzdrygnęłam się na widok uliczki, w którą muszę wjechać. 

- To musi być tutaj. - mruknęłam sama do siebie. Przyjrzałam się dokładnie otoczeniu, w którym się znajdowałam. Nie wyglądało to dobrze. Z daleka te miejsce wyglądało upiornie, a z bliska jeszcze gorzej. Mroczny klimat dodawała późna pora. Księżyc wysoko górował na niebie. Była pełnia. Uwielbiam pełnie.

 Zgasiłam silnik i siedziałam w ciemności. Z budynku wyszło dwóch dosyć masywnych mężczyzn. Jeśli miałabym teraz zabić takich mięśniaków...ugh nie ma szans. Zadzwonił telefon, który szybko odebrałam.

- Świetnie, że już jesteś na miejscu. - męski głos wychrypiał do słuchawki. - Słuchaj mnie teraz uważnie. W środku znajduje się dwóch face.. w sumie dzieciaków, którzy są mi coś winni. Niestety chłopcy nie wywiązali się z umowy, więc ich czas nadszedł końca. 

- Co mam zrobić? - spytałam, choć to było oczywiste, że jestem zmuszona ich zabić.

- Zaciągnij ich gdzieś. Najlepiej wyciągnij ich za budynek i wtedy rób swoje. I pamiętaj. - wtrącił. - Nikt nie może cię poznać, ani przyłapać, bo inaczej wiesz co cię czeka. - rozmowa się zakończyła.
Schowałam telefon do kieszeni, po czym broń schowałam pod koszulkę. Stawiłam na nóż oraz mały pistolet z tłumikiem, aby nikt nie słyszał strzałów. Westchnęłam i wysiadłam z wozu kierując się do klubu, baru lub czymkolwiek było te miejsce.

Nowy York to piękne miasto. Chciałabym się do niego przeprowadzić. Nikt cię tam nie zna. Przechodzisz codziennie obok nowych twarzy. Dla innych może się to wydawać dziwne i pewnie z chęcią by się ze mną zamienili, byle nie mieszkać w tak dużym mieście, ale mnie to właśnie kręci. Samotność nie jest mi obca, więc chyba nie byłoby tak źle. Co jeśli zabrać tutaj Ronnie i Justina? Siostra często tutaj ma jakieś spotkania zawodowe, a do tego moglibyśmy zacząć nowe życie. 

Weszłam do środka, moje nozdrza wypełnił ostry zapach alkoholu i tytoniu. Jak widzę, nikt tutaj nie próżnuje. Miejsce wyglądało dziwnie, ale jednak można było poczuć się tu komfortowo? Nie wiem jak to mam nazwać. Zaczęłam się rozglądać, by znaleźć tych młodych. Moja obecność przykuła spojrzenia kilku obleśnych facetów, przez co się skrzywiłam. Nienawidziłam tego. Podeszłam dla zmyłki do baru i zamówiłam drinka. Wtedy usiadłam swobodnie na stołku i ponownie się rozglądałam. Grała tutaj muzyka rockowa, ale było dość cicho. Z daleka widziałam, jak kilku mężczyzn gra w bilarda. Bar typowy dla motocyklistów i miłośników rocka. Miejscówka jednak nie wydawała się taka zła, jak to wyglądało na zewnątrz. Przy moim boku znalazł się młody blondyn. Chciałam go jak najszybciej spławić, ale wtedy przypomniało mi się, że to może być jeden z tych chłopaków.

- Cześć. - przywitał się.

- Hej. - zabrzmiałam uroczo jak tylko się dało.

- Co taka ślicznotka tutaj robi? - serio?! typowy tekst każdego chłopaka z klubie. Z moich ust wydobył się chichot przez co chłopak również się uśmiechnął.

- Jestem Mitchell. - przedstawił się i wyciągnął rękę ku mnie.

- Ka.. Katie. - skłamałam. Po co mu wiedzieć jak mam na imię, skoro za jakieś piętnaście minut będzie martwy? Spojrzałam mu w oczy, jego źrenice były powiększone, co oznaczało, że był pod wpływem narkotyków. 

- Umm.. słuchaj. - zaczęłam - wiesz może gdzie zdobędę jakiś towar? Bardzo bym chciała spróbować, a nie wiedziałam do kogo bym się mogła zgłosić.

- Złotko, trafiłaś w idealne miejsce i do idealnej osoby. - wydukał. Do ideału to mu było jeszcze daleko, ale postanowiłam ugryźć się w język i się uśmiechnęłam. - Dave! - zawołał kogoś i zaraz przy moim drugim boku pojawił się wysoki brunet.
Co jak co, ale muszę stwierdzić, że chłopcy byli nawet przystojni i źle zostali ocenieni. Fakt, nie wyglądali jak ci wszyscy mięśniacy stąd, ale mieli w sobie to coś. Poczułam się nieswojo. Nie chciałam ich zabijać. Nic mi nie zrobili, ale to ja jestem skazana odebrać im życie.

- To może chodźmy do mojego auta? Tam będziemy mogli lepiej się poznać. - puściłam oczko, przez co chłopacy się zaśmiali. Kiwnęli głową i wyszliśmy z budynku. Postanowiłam zaciągnąć ich w jakieś zaciemnione miejsce, ale które było blisko mojego auta. Weszliśmy w alejkę, gdy Mitchell się zatrzymał.

- Zaczekajcie, muszę pójść po jedną małą rzecz. - posłał mi łobuzerski uśmiech. Wtedy poczułam się obrzydzona, ale miałam też idealną szansę, aby zabić Dave'a. Gdy upewniłam się, że Mitchell zniknął z naszego pola widzenia, odwróciłam się do bruneta i wyciągnęłam pistolet.

- Woho, kochanie, co ty odpierdalasz? - uniósł ku górze ręce.

- Wybacz, to kara za nie wywiązywanie się z obietnic. - wypowiedziałam i nacisnęłam na spust. Wtedy naboje wybiły. Trafiłam. Ciało Dave'a opadło na ziemię zalewając się w kałuży krwi. Dla pewności zadałam mu kilka ciosów nożem. Wtedy miałam pewność, że nie żyje. 

Przy moim boku zjawił się Mitchell. - Wróciłem skarb.. - nie dokończył. - Co to kurwa? - wrzasnął. 

Odwróciłam się w jego stronę. W moich ust wydobyło się ciche "ups" i strzeliłam prosto w jego klatkę piersiową. Upewniłam się, że już nie żyje. Teraz nie zauważona musiałam zaciągnąć ciała na tyły auta. Zajęło mi to ponad dwadzieścia minut. Ich ciała były ciężkie, a do tego co jakiś czas ktoś przechodził obok. Dziękowałam w duchu, że te miejsce nie było oświetlone. 

Zajęłam miejsce pasażera i pośpiesznie wyjechałam na główną drogę. I co ja mam teraz zrobić z ciałami? Czekałam na dalsze wskazówki, lecz nie dostałam żadnej wiadomości. Kompletnie nic. 

Usłyszałam dźwięk sms'a. Był to Justin. Zatrzymałam auto przy przydrożnym barze i weszłam do niego. 

Od Justin: 

Gdzie jesteś? Masz szczęście, że Ronnie śpi i nie odwiedziła cię w nocy.

Czy to oznacza, że Justin był u mnie w pokoju?!

Do Justin: 

Domyśl się co musiałam zrobić...

Wysłałam wiadomość i skierowałam się do toalety. Nie byłam ubrudzona krwią, a to duży plus dla mnie. Odkręciłam wodę, którą obmyłam twarz i dłonie. Spojrzałam w lustro i widziałam tylko potwora zdolnego do zabijania ludzi. Na moim nowym koncie miałam już trzy ofiary, a zdaję sobie z tego sprawę, że będzie ich więcej. Do tego Justin i Roninie.. NIE! Nie zrobię tego. Muszę postawić warunek.
 Zabiję każdego, tylko nie ich. 

Wyszłam z łazienki i podeszłam do lady. Zamówiłam gorącą czekoladę. Postanowiłam chwilę tutaj posiedzieć. Mimo że, była już 1 w nocy to i tak siedziało tu kilka osób. Achh.. no tak. To w końcu NY. Nie ważne gdzie jesteś. Czy na przedmieściach, czy w centrum, wszędzie będę ludzie.
Dostałam nową wiadomość, od Justina.

Od Justin: 

Gdzie jesteś? Zaraz do ciebie przyjadę. 

Rozważałam to, czy ma tu przyjechać czy nie. Muszę pozbyć się ciał, a lepiej jest je porzucić gdzieś daleko w lesie lub w jakimś stawie.

Do Justn:

 Czekaj na mnie na skrzyżowaniu 66 i 52. Będę tam za 30 minut.

Wysłałam sms'a i wyszłam z baru popijając gorącą czekoladę. Rozluźni mnie trochę i również poczuje się lepiej. Wsiadłam do auta zajmując swoje miejsce. Szybko odpaliłam silnik i wyjechałam z miejsca żegnając się z pięknym Nowym Yorkiem. Ile bym dała, żeby tu mieszkać.

Jazda sprawiała mi przyjemność. Nie było dużego ruchu, gdyż była noc, jednak dotarcie na miejsce zajęło mi prawie 40 minut. Postanowiłam się nie śpieszyć. Zatrzymałam wóz i wysiadłam z niego witając się z Justinem.

- Kto tym razem? – spytał.

Wzruszyłam ramionami. – Nie wiem, poznałam ich imiona krótko przed ich śmiercią. Nie mieli ze mną nic wspólnego.

- Nie rozumiem. – oburzył się – Masz odwalać czarną robotę dla kogoś? Nie mógł ich sam zabić?!

- Justin uspokój się. – nie miałam pewności czy teraz jestem na podsłuchu. Wolę dmuchać na zimne.  – Jest okej. To teraz moja „praca” pamiętaj o tym.

Justin tylko westchnął i podszedł do swojego wozu. – Jedźmy już i pozbądźmy się tych ciał.

- Jasne.

~*~

Wjechaliśmy do lasu rozglądając się za idealnym miejscem na zwłoki. Chciałam je zostawić gdzieś daleko, by nikt ich nie znalazł. Muszę na siebie uważać, nikt nie może dowiedzieć się, że robię coś takiego. Jeśli to będzie znajoma osoba, która zna moją kryminalną przeszłość na pewno sypnie mnie policji, czego z całego serca nie chcę.

Jeździliśmy chyba tak przed godzinę, aż znaleźliśmy się nad małym stawem. Tu będzie idealnie. Zatrzymałam auto, a obok mnie stanął Justin. Wysiedliśmy i wyciągnęliśmy ciała. Najpierw złapaliśmy blondyna, który zaraz był w wodzie i opadał na dno. Wróciliśmy po bruneta, który skończył tak jak jego kumpel. 

Przez chwilę staliśmy i spoglądaliśmy na staw, w którym tonęły ciała. Zaczęłam rozmyślać, kto może być następny. Dochodziła godzina 4. Postanowiłam odpocząć i usiadłam na ziemi. To samo zrobił Justin co mnie zdziwiło, sądziłam, że pojedzie już do domu.

- Jedź już, sama niedługo wrócę. – stwierdziłam patrząc na niebo.

- Ale chcę zostać z Tobą. – wyszeptał.

 Nie wiem dlaczego, ale zrobiło mi się miło. To było miłe z jego strony. Spojrzałam na niego. Wyglądał tak idealnie. Jego szczęka była idealnie zakreślona, a włosy lekko potargane. Ideał. 

Od kilku dni moje myśli skupiały się na Justinie. Nie byłam pewna czy coś do niego czuje. No.. czułam, ale to była silna więź, może bardziej przyjacielska, niż miłosna. Sama nie wiem, coś mnie do niego ciągnęło i uwielbiałam spędzać z nim czas. Odkąd opowiedziałam mu całą moją historię, poczułam, że zbliżyłam się do niego. Cholera, czy ja się faktycznie w nim zakochałam? Przecież to chłopak mojej siostry, nie mogłabym zniszczyć tego związku, już dosyć, że wcześniej jej życie przypominało piekło przeze mnie. Nie mogłabym jej zranić. Zresztą, o czym ja myślę? Doskonale zdaję sobie z tego sprawę, że Justin jest szaleńczo zakochany w Ronnie.  Na pewno mu się nie podobam.

- Czemu się tak na mnie patrzysz? – szatyn zaśmiał się, jednocześnie wyrywając mnie z Myśli. Czy ja przez ten cały czas spoglądałam na niego? Nie dobrze.

- Przepraszam, zamyśliłam się. – wydukałam. Odwróciłam wzrok w drugą stronę i czułam jak moje policzki rumienią się z zakłopotania.

- Hej, spójrz na mnie. – Justin delikatnie złapał mój podbródek i skierował głowę z jego stronę. Jestem pewna, że zauważył jak bardzo jestem czerwona. Głupie światło księżyca. Strzepałam jego dłoń i wstałam podchodząc do stawu.

- O czym myślałaś?  - usłyszałam głos tuż za mną. Objął mnie swoimi rękoma dmuchając na moją szyje. O matko, chyba się zaraz roztopię. Moje nogi odmówiły mi posłuszeństwa. Pewnie, gdy mnie nie trzymał, dawno bym już upadła. To z wrażenia.
Tak sądzę.

- O niczym ważnym. – mruknęłam. 

Chciałam się wydostać z tego uścisku. Znaczy podobało mi się to, ale czułam się też z tym źle. Przecież się tylko przyjaźnimy, a przyjaciele na pewno tak się nie zachowują. Justin odwrócił mnie w swoją stronę. Spojrzał mi w oczy. Wtedy jeszcze bardziej się we mnie zagotowało. Stałam z nim twarzą w twarz. No prawię, bo byłam od niego niższa o głowę.

- Sądzę, że jednak to było coś ważnego. -  wymruczał seksownie.

- Czy ciebie mam zaliczać, do tych ważnych rzeczy? – spytałam, po czym żałowałam tego co powiedziałam. To było pod wpływem impulsu. Weźmie mnie za głupią. – Przepra..

- Sądzę, że jestem dla ciebie ważny, prawda? – przerwał mi. Na jego twarz wkradł się mały uśmiech.  Nie był na mnie zły za to co powiedziałam, wręcz odwrotnie, spodobało mu się to. 

Chyba.

-Oczywiście, że tak. – stwierdziłam. Tak, to była prawda. Justin był dla mnie bardzo ważny. Nawet sobie nie zdawałam sprawy jak bardzo.

- Ty też jesteś dla mnie ważna. – wyszeptał, przez co moje oczy skierowały się na jego.

- Przyjaciołom zależy chyba na sobie, tak?  -uśmiechnęłam się. Justina dłonie powędrowały na moją talię i plecy, przez co staliśmy jeszcze bliżej siebie.

- A może nie traktuję cię jako przyjaciółkę, tylko za kogoś więcej? – burknął. Nasze spojrzenia krzyżowały się wzajemnie. Czy ja mam zrozumieć, że on coś do mnie czuje? 

Czy to jest jakiś żart?!

Justin uśmiechnął się. Spojrzał na moje usta, po czym poczułam na nich lekki ucisk. Pocałował mnie. Byłam w szoku, przez co z początku nie odwzajemniałam pocałunku, ale zaraz się ocknęłam i zagłębiłam się w jego ustach. Było tak idealnie. Poczułam miłe mrowienie w brzuchu. Justin całował mnie delikatnie ale z uczuciem. Przegryzł moją dolną wargę i odsunął się kawałek ode mnie, lecz był na tyle blisko, bym mogła go jeszcze lekko cmoknąć.

- Wow. – tylko tyle wydobyło się z moich ust.  Justin zaśmiał się.

- Chodź, robi się jasno, a musimy wracać już do domu. Przed nami ponad godzinna droga.

 Musimy dotrzeć zanim Ronnie wróci.

Gdy wypowiedział jej imię poczułam wyrzuty sumienia. Było mi źle, że całowałam się z jej chłopakiem, ale to on pocałował mnie pierwszy. Chciałabym to jeszcze raz powtórzyć, ale nie mogę. To by było nie w porządku. Oni są ze sobą szczęśliwi, a ja nie mogę im tego wszystkiego rujnować. Wsiadłam do auta i ruszyliśmy w drogę. Nie mogłam się na niczym skupić. Myślałam tylko o tym co się przed chwilą stało. 

Oby to się już nie powtórzyło.

~*~

- Możecie mi powiedzieć, gdzie poszliście tak wcześnie?! – zaatakowała nas na wejściu Ronnie. 

Cholera no to po nas.

- Spokojnie misiu, byliśmy tylko biegać. – Justin skłamał.

-Biegać?! W takich rzeczach? – z jej słów można było wyczytać, że jest zła.

- Tak. – teraz była moja kolej na wyjaśnienia.  – Otóż, obudziłam się bardzo wcześnie i jak się okazało, Justin też. Nie mieliśmy co robić, więc postanowiliśmy iść pobiegać. W drodze do domu chcieliśmy pójść do sklepu, kupić coś na śniadanie, jednak był jeszcze zamknięty.

To dobra wymówka, tak?

- Nie wierzę Wam coś. – jej ton głosu był ostry.

- Dlaczego nie? Kochanie wszystko jest okej, biegaliśmy tylko nie masz się co złościć. – Justin podszedł do niej pocałował i przytulił. I pomyśleć, że godzinę temu, te usta całowały mnie.

 Ronnie spojrzała na mnie wrogim spojrzeniem. Nie była zła na Justina, tylko na mnie. Sądzi, że odbieram jej chłopaka, to pewne. 

Tylko, że ja nie chcę jej tego robić.

  Do czasu.

- Chodźmy już coś zjeść. – mruknęłam i ich ominęłam. 

Weszłam do kuchni i sięgnęłam po chleb. Zrobię tosty. Wyciągnęłam toster i wsadziłam do niego chleb. Sięgnęłam po kakao i zrobiłam napój kakaowy. Po śniadaniu szybko wymknęłam się do swojego pokoju. Zabrałam nowe ubrania oraz świeżą bieliznę i poszłam do łazienki wziąć prysznic. Strugi ciepłej wody rozluźniły mnie i uwolniły całkowicie od myśli.  No nie do końca. Miałam wielką ochotę wrócić do Nowego Yorku i spędzić tam czas. Miałam przed sobą cały dzień i nawet noc. Ubrałam na siebie luźny top, jeansy oraz szpilki. Kto wie, może wybiorę się do jakiegoś klubu? Podkreśliłam oczy eye-linerem oraz tuszem do rzęs. Twarz upudrowałam, a usta podkreśliłam szminką. 

Mała wycieczka po tym mieście mi nie zaszkodzi. Muszę się wyrwać, mam dosyć tej codzienności i myśli o tym co robię. Wyjadę na dzień, dzięki czemu poczuje się lepiej. Nałożyłam jeszcze kilka bransoletek, naszyjnik i pierścionek. Spakowałam do torby potrzebne mi rzeczy. Zabrałam jeszcze skórzaną kurtkę, gdyby zrobiło mi się ciemno. Włosom pozwoliłam upadać na moje ramiona.

 Postanowiłam sprawdzić jeszcze pocztę. Jak się nie myliłam dostałam emaila.  Z jego treści wynikało,  że jeszcze nie raz wykonam za tego kogoś robotę, co mnie bardzo zdenerwowało, jednak doczytałam, że za te zadania, będę otrzymywała pieniądze i to wysokie sumy. Zadowoliło mnie to. 

Czyli to oznacza, że jestem zatrudniona jako płatny zabójca. Nie zbyt ciekawa praca, jednak chyba korzysta.  Pieniądze miałam już przelane na moje konto, przez co mogłam się nieźle zabawić w NY. 

Nie chciałam marnować czasu, więc postanowiłam już wyjść.

 W salonie spotkałam Justina z Ronnie, która mnie zatrzymała.

- Gdzie się wybierasz? – spytała chłodno. Była dalej zła.

- Jadę do Nowego Yorku.

- A to niby po co?  - warknęła.

- Nie twój interes. – syknęłam. – Wrócę jutro rano.

Nie czekałam chwili dłużej i wyszłam z domu. 

Wsiadając do auta zauważyłam biegnącą w moją stronę Ronnie. 

Cholera, auto.

- Skąd masz ten samochód?

- Kupiłam. – skłamałam.

-Czy tobie totalnie odbiło? – zmieniła temat.

- O co ci chodzi? – zapytałam – Mam 18 lat. Jestem pełnoletnia. Mam prawo robić co chcę. Jadę zwiedzić miasto, coś jeszcze? – warknęłam.

- Nie – mruknęła Ronnie – A właściwie jest coś jeszcze.

Nie odezwałam się. Dałam znak Ronnie, aby mówiła dalej.

- Spróbuj dotknąć Justina, a obiecuje, że się to dla ciebie źle skończy. – syknęła i wróciła do domu.

Od autorki: Taka mała niespodzianka! Postanowiłam dodać już dziś rozdział. Wczoraj nie miałam internetu, więc w spokoju mogłam stworzyć rozdział. Był znacznie dłuższy, ale postanowiłam go skrócić, więc resztę przeczytacie już nie długo. Postaram się, by rozdział 10 był dodany do poniedziałku :))

Co sądzicie o tym wydarzeniu pomiędzy Ronnie, a Katniss? Spodobał Wam się wątek pocałunku Katt i Justina? :)

PROSZĘ WAS O KOMENTARZE! NIE BEZ POWODU SIEDZĘ DLA WAS PO KILKA GODZIN, ŻEBY ZOBACZYĆ TYLKO 10 KOMENTARZY. JUŻ NIE CHODZI O ICH ILOŚĆ, LECZ O TO, ŻE TO JEST DLA MNIE ZNAK, ŻE CZYTACIE MOJE OPOWIADANIE I JESTEŚCIE NIM ZAINTERESOWANI. POŚWIĘĆCIE DLA MNIE TE 3 MINUTY, PROSZĘ..

JEŚLI MOŻECIE, POLECAJCIE, UDOSTĘPNIAJCIE I RÓBCIE COŚ Z TYM BLOGIEM, ZALEŻY MI NA TYM, ABY CZYTAŁO MOJĄ HISTORIĘ WIĘCEJ OSÓB. JEŚLI TO ZROBICIE TO NAPISZCIE DO MNIE NA TT,  A SIĘ WAM JAKOŚ ODWDZIĘCZĘ, OBIECUJE MYSZKI :)